Instalacje wod.-kan.

Instalacje wodno - kanalizacyjne

 

INSTALACJA WODNA

Instalacja wodna to układ połączonych przewodów, armatury oraz urządzeń doprowadzających wodę do wybranych pomieszczeń. Inaczej nazywa się ją instalacją wodociągową. 

Elementy instalacji wodnej w domu - gdzie podgrzewać wodę

Wodę doprowadza się do domu z sieci wodociągowej przez przyłącze. Instalację wodną trzeba dociągnąć do punktów poboru w kuchni, łazienkach, WC, pomieszczeniach gospodarczych, ewentualnie do pralni i garażu. Zwykle oprócz zimnej wody w wielu miejscach potrzebne są też krany z ciepłą.

Woda może być podgrzewana na różne sposoby. Jeśli ciepła woda jest przygotowywana w indywidualnych podgrzewaczach zamontowanych przy poszczególnych bateriach, od przyłącza prowadzi się przewód główny (z zimną wodą), a od niego podłączenia do wszystkich punktów poboru. Gdy woda jest podgrzewana we wspólnym dla wszystkich punktów poboru podgrzewaczu (np w pompie ciepła), rurę z zimną wodą prowadzi się do poszczególnych baterii i do źródła ciepła. Za nim równolegle do przewodu z zimną biegnie przewód z podgrzaną wodą, a czasem także trzeci – cyrkulacyjny – do położonego najdalej punktu czerpalnego. Dzięki niemu ciepła woda stale krąży w instalacji i nawet wtedy, gdy ta jest bardzo rozległa, jest dostępna zaraz po odkręceniu kranu.

Rozprowadzanie instalacji wodnej – system trójnikowy

Instalację wodną można rozprowadzić tak zwanym systemem trójnikowym. W tym przypadku przewody układa się szeregowo – od pionu biegnie przewód poziomy, a od niego podejścia do poszczególnych punktów poboru. Podejścia łączy się z przewodem poziomym trójnikami - stąd nazwa systemu. Rury prowadzi się w bruzdach ściennych, które zakrywa się tynkiem lub w warstwie wylewki w podłodze. W celu ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi przewody powinno się prowadzić w peszlu, a przejścia przez ściany i stropy – w tulejach ochronnych.

Rozprowadzanie instalacji wodnej – system rozdzielaczowy

W układzie rozdzielaczowym przewód główny biegnący od wodomierza doprowadza się do rozdzielacza, a od niego prowadzi się osobne przewody do poszczególnych punktów poboru (baterii, spłuczki). W domu kilkukondygnacyjnym na każdej kondygnacji, zazwyczaj w szafce pod tynkiem, montuje się osobny rozdzielacz. Rury układa się przeważnie w warstwie wylewki w podłodze. Użycie do tego rur giętkich ze zwoju pozwala wykonać podłączenie między rozdzielaczem a punktem poboru z jednego kawałka rury i w ten sposób wyeliminować niebezpieczeństwo przecieków, których źródłem są najczęściej niestarannie wykonane połączenia. Przebieg rur warto dokładnie zaznaczyć na planie pomieszczenia. Pozwoli to łatwiej je odnaleźć w razie awarii lub przeróbek instalacji, a przede wszystkim nie uszkodzić podczas prowadzenia jakichś prac w łazience (kuchni). Podobnie jak w systemie trójnikowym, w celu ochrony przewody prowadzi się w tulejach ochronnych.

W prawidłowo wykonanej instalacji zimna woda powinna być podłączona z prawej, ciepła – z lewej strony. Korzystanie z baterii zasilanej odwrotnie jest niewygodne i może być nieprzyjemne, gdy gwałtownie odkręci się zimną wodę, będąc przekonanym, że to gorąca, albo odwrotnie.

Zawór odcinający – ważny element w instalacji wodnej w domu

Jeżeli na przewodzie doprowadzającym wodę do każdego z urządzeń sanitarnych (umywalki, wanny, natrysku, zlewozmywaka) zainstaluje się zawór odcinający, będzie można w razie potrzeby (na przykład konieczności wymiany czy naprawy baterii) odciąć dopływ wody do niego i jednocześnie bez przeszkód korzystać z pozostałych. Może się to niektórym wydać przesadną ostrożnością. Jeśli tak, powinni zamontować przynajmniej po jednym zaworze dla grupy przyborów na przykład w łazience i kuchni.

W domowych instalacjach zwykle stosuje się zawory odcinające kulowe. Na podłączeniu baterii najlepiej montować zawory kątowe z osadnikiem dodatkowo chroniące przed drobnymi zanieczyszczeniami, które nie zostaną zatrzymane na filtrze zainstalowanym za wodomierzem.

Sprawdzanie instalacji wodnej – eliminowanie przecieków

Przed zakryciem rur warstwą tynku albo podkładu podłogowego powinno się sprawdzić szczelność instalacji, poddając ją tak zwanej próbie ciśnieniowej. Na tym etapie jeszcze stosunkowo łatwo będzie usunąć ewentualne przecieki. Później, kiedy zostaną zakończone prace budowlane albo wnętrza zostaną ostatecznie wykończone, usterkę będzie trudno zlokalizować i jeszcze trudniej naprawić. Instalację układaną w podłodze warto poddać próbie i po ułożeniu rur, i przed ułożeniem posadzki, aby sprawdzić, czy podczas towarzyszących temu prac budowlanych rury nie zostały uszkodzone. Dobrze jest zostawić instalację pod ciśnieniem na czas tych robót, bo wtedy od razu widać miejsce uszkodzenia.  

Instalacja wodna poddawana próbie powinna być w całości zmontowana, ale jeszcze bez armatury – kotła, baterii, zaworów, naczyń w zbiorczych itp. W kilku punktach dobrze jest zamontować zwykłe zawory przelotowe odcinające do jej odpowietrzenia. Na czas próby można je zatkać korkiem ze stali ocynkowanej. Podczas próby szczelności instalacji wody zimnej temperatura wewnątrz budynku musi być wyższa niż +5°C. Do kontrolowania zmian ciśnienia jest potrzebny manometr o dokładności 0,01 MPa podłączony w najniższym punkcie instalacji. Instalację należy napełnić wodą wodociągową i odpowietrzyć. Ciśnienie podczas próby powinno być półtora raza wyższe od roboczego, ale nie może przekraczać wartości dopuszczalnej dla poszczególnych elementów instalacji.

 

INSTALACJA KANALIZACYJNA

Instalacja kanalizacyjna służy do odprowadzania ścieków. Jest to bardzo ogólne stwierdzenie, zwłaszcza dopóki nie zdefiniujemy, co to znaczy „ściek”. A ściekami nazywamy nie tylko wodę zanieczyszczoną na skutek jej wykorzystania lecz także wody opadowe i skropliny.

Gdy nie mamy możliwości podłączenia własnej instalacji kanalizacyjnej do zewnętrznej sieci, ścieki bytowo-gospodarcze musimy gromadzić w bezodpływowych zbiornikach potocznie zwanych szambami lub budować przydomowe oczyszczalnie ścieków. Natomiast ścieki opadowe zazwyczaj możemy odprowadzać na teren posesji.

Wewnętrzną instalację kanalizacyjną wykonuje się jako grawitacyjną.

Ścieki w domu jednorodzinnym powstają:

  • w łazience (natrysk, wanna, umywalka, miska ustępowa, bidet i pralka);
  • w WC (miska ustępowa i umywalka);
  • w kuchni (zlewozmywak, zmywarka).

Każdy z wymienionych przyborów sanitarnych jest źródłem powstawania ścieków. Zależnie od ich ilości dobiera się odpowiednią średnicę rury łączącej przybór z pionem. I tak, największa średnica – DN 100 – jest potrzebna do podłączenia miski ustępowej, a najmniejsza – DN 32 – do podłączenia umywalki lub klimatyzatora odprowadzającego skropliny. Wszystkie podłączenia do przyborów sanitarnych mają syfony zapobiegające roznoszeniu się nieprzyjemnych zapachów występujących w instalacji kanalizacyjnej. Przewody te są podłączone do wspólnych przewodów zbiorczych zwanych pionami. Ścieki płynące pionami zbierane są z kolei w poziomach i odprowadzane do kanalizacji zewnętrznej. Każdy pion kanalizacyjny musi być wentylowany, jego zakończenie powinno wychodzić ponad dach budynku i być zakończone wywiewką. Dopuszcza się stosowanie zaworów napowietrzających na zakończeniach niektórych pionów. Zawór napowietrzający pod względem konstrukcyjnym jest podobny do zaworu zwrotnego. Umożliwia on dopływ powietrza z pomieszczenia do kanalizacji i jednocześnie uniemożliwia wydostanie się powietrza i zapachów z kanalizacji na zewnątrz. Zadaniem wywiewek i zaworów jest przeciwdziałanie powstawaniu podciśnienia i nadciśnienia w instalacji kanalizacyjnej podczas jej użytkowania. Dobra wentylacja pionów pozwala na likwidację hałasów i zapobiega opróżnianiu z wody syfonów znajdujących się przy przyborach sanitarnych.

Instalacja kanalizacyjna najczęściej jest wykonywana z PVC i PP

Materiały te charakteryzują się sztywnością i odpornością na występujące w ściekach substancje agresywne. Dodatkowo, są znacznie lżejsze od używanego dawniej żeliwa.  Przewody kanalizacyjne są łączone kielichowo z wykorzystaniem uszczelek z EPDM, gwarantujących trwałość i szczelność połączeń. Rury kanalizacyjne z PVC dostępne są w dwóch grubościach ścianek. Rury o cieńszych ściankach stosujemy do ścieków o temperaturze do 60°C natomiast o grubszych – do 90°C, przy przepływie ścieków w czasie nie dłuższym niż minuta. Z powodu większej wytrzymałości na podwyższoną temperaturę PVC jest wypierane przez polipropylen PP.

Uzbrojenie instalacji kanalizacyjnych

Urządzenia przeciwzalewowe – są niezbędne w przypadku podłączenia do zewnętrznej sieci kanalizacji ogólnospławnej. Uniemożliwiają zalanie pomieszczenia piwnicy w wyniku wstecznego przepływu ścieków. Niebezpieczeństwo takie powstaje w przypadku niezbyt głęboko ułożonego kanału ściekowego i wystąpienia obfitych opadów deszczu. Urządzenia przeciwzalewowe, zwane zamknięciami burzowymi, są to samoczynnie działające klapy. Montuje się je na, zlokalizowanym w piwnicy, poziomym odprowadzeniu ścieków z budynku.

W domu jednorodzinnym mogą znaleźć się wpusty podłogowe potocznie zwane kratkami podłogowymi, zbierające brudną wodę w łazience lub pralni. 

Syfony kanalizacyjne – elementy instalacji, w których znajduje się zamknięcie wodne, uniemożliwiające przedostawanie się gazów i zapachów z kanalizacji do pomieszczeń. Wszystkie przybory sanitarne należy łączyć z instalacją kanalizacyjną za pośrednictwem syfonów.

Obecnie najczęściej są to syfony z tworzywa sztucznego lub stalowe niklowane. Pod względem konstrukcyjnym rozróżniamy syfony klasyczne i syfony z przegrodą. Do podłączania pralek i zmywarek stosuje się syfony podtynkowe.

Prefabrykowane ścianki instalacyjne (stelaże montażowe)

Ścianki instalacyjne ułatwiają montaż przyborów sanitarnych oraz ich podłączenie do instalacji wodno-kanalizacyjnej i pozwalają na przyspieszenie prac. Stosowanie prefabrykatów pozwala na skrócenie czasu montażu nawet o 40%.

Prefabrykowaną konstrukcję łączącą ustawia się w miejscu przeznaczenia, a następnie podłącza instalację. Po wykonaniu ścianki gipsowo-kartonowej i wykończeniu powierzchni płytkami ceramicznymi, montuje się baterie i przybory sanitarne. Ścianka może być ustawiona przy zewnętrznej ścianie łazienki albo na środku pomieszczenia.

Piony kanalizacyjne

Pion jest przewodem głównym, zbierającym ścieki z przyborów sanitarnych za pośrednictwem podejść kanalizacyjnych. Powinien mieć jednakową średnicę na całej swojej długości. Średnica ta musi być równa średnicy największego podejścia podłączonego do pionu. W przypadku domów jednorodzinnych średnica pionu wynosi standardowo 100 mm. Nad dachem pion zakończony jest wywiewką o średnicy równej lub większej od średnicy pionu. W dolnej części instalacji, przed przejściem przewodu odpływowego w poziom kanalizacyjny, należy zamontować na pionie rewizję. Wykorzystywana jest ona do przetykania zapchanych fragmentów instalacji. Piony należy prowadzić na całej ich długości bez zmian kierunku przepływu ścieków.

Przykanaliki

Przykanalikiem nazywany jest przewód odprowadzający ścieki z nieruchomości do przewodu kanalizacji zewnętrznej lub zbiornika bezodpływowego. W skład przykanalika wchodzi główna studzienka połączeniowa i przewód kanalizacyjny. Wewnętrzna sieć kanalizacyjna zlokalizowana w budynku i na terenie posesji aż do studzienki głównej jest własnością właściciela posesji. Natomiast przykanalik jest z reguły własnością odbiorcy ścieków i powinien być przez niego naprawiany oraz oczyszczany.

Hałas w instalacji kanalizacyjnej

Przepływające w instalacji kanalizacyjnej ścieki są źródłem hałasu w pomieszczeniach. Aby go zredukować, zaleca się stosowanie osłon lub otulin dźwiękochłonnych. Źródłem hałasu są także przybory wykonane z blachy, np. wanny, zlewozmywaki. Z tego powodu należy ustawiać je na elastycznych podkładkach, w celu redukcji drgań.

Posiadamy odpowiednie przygotowanie, doświadczenie i wiedzę, aby sprostać nawet największym wyzwaniom !

Adres

Rozłogi 90
66-200 ŚWIEBODZIN
TEL: +48 602 199 547

© 2018 EnergyPartner